Nasz bohater, architekt i twórca niezwykle interesującej koncepcji formy otwartej urodził się 12 kwietnia 1922 roku jako syn Rosjanki i Norwega z pewnymi polskimi koneksjami. Tekst mniejszy ma na celu przypomnienie jego sylwetki i próbę inspiracji do szerszego zapoznania się z jego postacią.
Tajemniczy i przez wiele lat dość ogólnie zapomniany
Był wnukiem znanego norweskiego milionera Hermana Apel Hansena. W 1923 r. przenosi się wraz z rodziną do Wilna, a 3 lata później uzyskuje polskie obywatelstwo. Kończy studia w 1942 r. w Wyższej Szkole Technicznej na wydziale mechanicznym w Wilnie. W ramach repatriacji przenosi się w 1945 r. do Polski i zaczyna studiować architekturę na wydziale Politechniki Warszawskiej w Lublinie. Od 1948 roku przebywa na stypendium rządu francuskiego w Paryżu. Tam początkowo chce pracować pod kierunkiem Le Corbusiera, jednak ostatecznie zostaje studentem jego kuzyna i współpracownika. Uczęszcza też do pracowni Legera, razem z uczniem Władysława Strzemińskiego Lechem Kunką. Tu warto wspomnieć, iż uczniem Władysława Strzemińskiego był także Andrzej Wajda.
Powracający skandalista
Zaatakował Le Corbusiera na Międzynarodowym Kongresie Architektury Nowoczesnej w Bergamo w 1949 r. i zarzucił mu tworzenie doskonałego przedmiotu w architekturze i formy absolutnie zamkniętej. Został zaproszony na konkurs do Londynu, gdzie zdobył pierwszą nagrodę, za projekt osiedla mieszkaniowego. Pomimo propozycji pozostania i pracy dla Królewskiego Towarzystwa Architektonicznego w 1950 r. decyduje się na powrót do odbudowywanej wciąż Polski. Generalnie pracuje jako architekt przez wiele, wiele lat stając się inspiracją dla wielu pokoleń studentów ASP i w 1959 ogłaszając swoją teorię formy otwartej.
Forma otwarta – czym jest
Pierwszy postulat to różnorodność, czyli odejście od modernistycznych schematów, drugi to przekształcalność, czyli dawanie możliwości zmian w zależności od potrzeb i upodobań. Kolejnym postulatem była partycypacyjnyność, czyli współautorstwo użytkowników. Następnym postulatem było traktowanie komunikacji jako narzędzia oddziaływania wizualnego. Skalowalność, wprowadził takie pojęcie jak skala mikro – wnętrze, mezo – osiedle mieszkaniowe, makro – obszar geograficzny. Postanowił także na integrację różnych dyscyplin sztuki i nauki oraz ludzi, wraz z ich różnorodnością. Od 1952 r. prowadzi na Warszawskiej ASP pracownię brył i płaszczyzn. Od 1955 r. pracuje również na Wydziale Rzeźby. W 1970 r. zostaje ona przekształcona w pracownię struktur wizualnych, do której Hansen układa autorski program dydaktyczny. Rewolucjonizuje on sposób nauczania. Hansen odchodzi na emeryturę w 1983 r., umiera w 2005 r.